Susmaya Övgü

Susmak ne güzel, ne teskin edici, ne kadar ferah. Yıllar var ki susuyorum. Kimseye bir derdimi açmamaya çalışıyorum. Kendime bile. Her yanım acıyor ama konuşmanın beni daha çok yoracağını biliyorum.

"Ayrılık ne biliyor musun? İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık!"

İçimi dökmekten vazgeçerek kendimden ayrılalı çok oldu. Buna mukabil herkesi dinliyorum, elimden geldiğince her ne anlatacaksa anlatmasına izin veriyorum. Yine de bana hiç iyi gelmeyen şeyin, konuşmanın başkasını rahatlatacağını düşünmek bile söze karşı bir inanç doğurmuyor içimde.

Söze itimadımı kaç yıl önce, nerede, nasıl kaybettim bilmiyorum. Bana bir kötülük yapan biriyle saatlerce konuşmak, ona yaptığının yanlış olduğunu anlatmak o kadar zor ve yorucu geliyor ki anlatamam. Sanırım tükendim. Genç sayılacak yaşlarda ölürüm diye düşünüyorum.

Cennet nedir? Benim için cennet sessizliktir. Sessiz, çok sessiz, bizi sukûnetiyle saracak bir yer olacağını düşünüyorum cennetin. Annemin sinesine başımı yaslamak gibi olacak, biliyorum. Çünkü en çok bu boğan, tüketen kargaşadan kurtulmak istiyorum.

Olacaksa benim cennetim susulan bir yer olsun. Hiç konuşulmayan, ağlamaklı olunan, ağlanan, gözlerimizin sürekli kapalı olduğu, gözyaşlarımızı kimsenin görmediği, ağlamaktan utanmayacağımız bir yer.

Annemin sinesi gibi.

Annemin sinesi olsun benim cennetim.